İnsanlığın doğumuna ev sahipliği yapmış Ortadoğu toprakları, süren siyasi, dinsel, ekonomik ve etnik çatışmalar, gerçekleştirilen katliamlar, el değiştiren iktidarlar, sömürülen kaynaklar ve ortaya çıkan insanlık dramları ile yüzyıllardır bir ateş çemberi içerisinde. Her dönemin egemenleri tarafından beslenen kaos, bölgenin adeta kaderi haline getirildi. Ortadoğu’nun zenginliklerine göz diken emperyalist güçlerin, ‘böl ve yönet’ politikası ile 20’nci yüzyılın başında bölge halkları ve inançları arasındaki çizdiği sunni sınırlar da bu hali derinleştirmekten öte bir sonuç doğurmadı.

Bu amaçla piyonları konumundaki uydu güçlerle, çıkarları önünde duran yada kendileriyle işbirliği yapmayan devlet, halk, örgüt ve bireyleri imha veya tasfiye eden küresel güçlerin bu yönde attığı adımların başında liderleri Abdullah Öcalan şahsında PKK’yi hedef alınması geldi. 21’nci yüzyılın başında Ortadoğu’yu yeniden dizayna girişen küresel güçler,  devletlerarası bir operasyonla Suriye’den çıkardıkları PKK Lideri Öcalan’ı 15 Şubat 1999’da Türkiye’ye teslim etti.

Kürtlerin “kara gün” olarak tanımladığı bu tarih, üzerinden geçen 21 yılda yaşananlarla Ortadoğu için bir dönüm noktası haline dönüştü.

Başat rolü ABD, İngiltere ve İsrail’in aldığı bu komploda Rusya, İtalya, Yunanistan ve Türkiye’ye farklı roller biçilirken, bu ülkelerin istihbarat örgütleri CIA, MOSSAD, EYP (Yunan Milli İstihbaratı) ve MİT hazırlanan komplo planının sahadaki yürütücüleri oldu.

Bölgeye yönelik politikalarda ‘tehdit’ olarak görülen Kürt ulusal hareketinin tasfiyesine Öcalan’ın Suriye’den çıkarıldığı 9 Ekim 1998 tarihinden çok önceleri karar verildi. 1994’de dönemin ABD Başkanı Bill Clinton, Öcalan daha Şam’da iken dönemin Suriye lideri Hafız Esad’la görüşmek için bu ülkeyi ziyaret etti. Clinton’un bu ziyareti ile 21 yıl aradan sonra ilk defa bir ABD Başkanı Suriye’ye gitmiş oldu. Clinton ve Esad arasında 4 saat süren görüşmenin 3 saatlik bölümünde PKK lideri Öcalan’ın konuşulduğu yıllar sonra ortaya çıkacaktı. Bu görüşme ile Öcalan’ın tasfiyesine dair komplonun ayakları örülmeye başlandı.

Bu yönde atılan ilk adım ise Öcalan’a yönelik suikast planıydı. Bu amaçla 6 Mayıs 1996’da, Öcalan’ın Şam’da kaldığı evin yakınında bir ton C4 patlayıcı yüklü bir araç patlatıldı. Ancak Öcalan bu suikasttan sağ kurtuldu. Türk istihbaratına rol verilen bu saldırıda bizzat ‘Yeşil’ kod adlı JİTEM elemanı Mahmut Yıldırım görev aldı.

Gerçekleşen bu saldırının ardından aynı yılın 9 Nisan’ında, Yunanistan Başbakanı Kostas Simitis ile ABD Başkanı Bill Clinton, Washington’daki Beyaz Saray’da gizli bir görüşme gerçekleştirdi. Bu görüşmede Öcalan’ın tasfiyesi için işbirliğini kabul eden Simitis, ABD’nin bölge politikalarını destekleyeceği sözü verdi. Komploda yer almayı kabul eden Yunanistan, Öcalan üzerinden Kıbrıs ve Ege Adaları konusunda Türkiye’den tavizler koparma niyetindeydi.

Simitis-Clinton görüşmesinin akabinde KDP lideri Mesud Barzani, Ankara’ya çağrıldı. Barzani, daha sonra YNK lideri Celal Talabani birlikte bu kez Washington’a çağrıldı. 17 Eylül 1998’de KDP ve YNK ile ABD arasında Washington Kürt Otonomi Antlaşması imzalandı. Bu anlaşma ile PKK’ye karşı geliştirilen tavrın ve Öcalan’ın tasfiyesinin Kürt ayağı da tamamlanmış oldu. Uzun hazırlıklar sonucunda devreye konulan uluslararası komplo, 9 Ekim 1998 tarihinden itibaren hayata geçirilmeye çalışıldı.

ABD-NATO-İsrail ve Türkiye’nin, Suriye üzerindeki askeri, siyasi, diplomatik kuşatması 9 Ekim 1998 tarihinde zirveye ulaştı. Suriye bu baskılara boyun eğmeyi ve PKK konusunda anlaşmayı çıkarlarına uygun bularak, Öcalan’dan en kısa sürede ülkeyi terk etmesini istedi. Bunun üzerine Öcalan kendi deyimiyle “kendisini feda etme” olarak tanımladığı Avrupa yolculuğuna çıktı.

Öcalan’ın Suriye’den çıktıktan sonra ilk durağı Yunanistan oldu. 9 Ekim 1998 tarihinde Şam Havaalanı’ndan hareket eden uçak, birkaç saat sonra Atina Hellinikon Havaalanı’na indi. Ancak havaalanında Öcalan’ın, Şam’dan Atina’ya hareket etmesinde etkili olan ve Öcalan’a karşılama sözü veren Yunan Milletvekili Kostas Baduvas yoktu. Baduvas, yerine Öcalan’ı karşılayanlar Yunanistan gizli servisi EYP’den Savvas Kalenteridis ve istihbarat üst düzey yetkilisi Yannis Stavrakakis’ti. Havaalanında Öcalan’ı karşılayan istihbaratçılar Stavrakakis ve Kalenteridis’in aynı zamanda NATO çalışanları oldukları daha sonra ortaya çıktı. Öcalan, Hellinikon Havaalanı’ndaki karşılaştığı durumu “Kostas Simitis, Baduvas, Stavrakakis ve Kalenteridis şahsında ABD ve NATO kontrolüne alınmış oluyordum” sözleriyle tanımlayacaktı.

5 saat kadar Hellinikon Havaalanı’nda bekletilen Öcalan’dan aynı gün içerisinde Yunanistan’dan çıkması istendi. Bunun üzerine Öcalan, yönünü Rusya’ya çevirdi. Rusya temsilcisi Numan Uçar (Mahir Welat) tarafından davetiye hazırlanmıştı. Davetiyenin Yunanistan’a fakslanmasıyla birlikte Öcalan için yeni yolculuk başladı. Aynı gün Yunan Dışişleri Bakanlığı tarafından hazırlanan özel uçakla Öcalan, Rusya’nın başkenti Moskova’ya doğru yola çıkarıldı. Rusya yolculuğunda Öcalan’ın yanında Kalenteridis yer alıyordu. Rusya, bugüne kadar her ne kadar Avrupa ve ABD ile politikalarına karşıt bir pozisyonda dursa da ilk defa komplo sürecinde ABD ve Avrupa devletleri ile aynı masa etrafından oturarak, komplonun baş aktörlerinden biri haline geldi.

Öcalan, Avrupa’dan para-güç desteği arayan Rus Devlet Başkanı Boris Yeltsin’in Rusya’sının başkenti Moskova’da, Numan Uçar, Rus güvenlik elemanları ve Rus politikacı ve Duma Meclisi eski Başkan Yardımcısı Vladimir Jirinovski tarafından karşılandı. Öcalan, bir gece Jirinovski’nin evinde tutulduktan sonra bir dağ evine götürüldü. Öcalan, burada siyasi iltica başvurusunda bulundu, fakat uluslararası hukukça da tanınan  ‘iltica hakkı’ tanınmadı.

O günlerde Türkiye Dışişleri Bakanlığı Müsteşar Yardımcısı Mehmet Ali İrtemçelik, temaslarda bulunmak üzere Moskova’ya gitti. İrtemçelik, Başbakan Mesut Yılmaz’ın bir mektubunu, Rusya Başbakanı Yevgeni Primakov’a iletti. Mektup, Öcalan’ın Türkiye’ye iadesine karşılık ekonomik pazarlıkları içeriyordu. Bu pazarlıklar devam ederken, Öcalan Rusya Parlamentosu’nun alt kanadı olan Duma Meclisi’ne ‘siyasi sığınma’ talebinde bulundu. Öcalan’ın bu talebi meclis tarafından 4 Kasım 1998’de, 1’e karşı 298 oyla kabul edildi.

Duma’nın kararına ilk tepki Öcalan’ın tasfiye planını devreye koyan ABD’den geldi. ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü James Rubin, kameralar karşısına geçerek Duma’nın aldığı kararı eleştirmiş ve hiç kimsenin Öcalan’ın sığınma talebini kabul etmemesi yönünde tehditlerde bulunmuştu. Bu gelişmeler üzerine Öcalan’ın evinde kaldığı Rus Milletvekili Aleksey Mitrofanov, Rusya Başbakanı Yevgeni Primakov ile görüşüp, Öcalan’ın Rusya’yı terk etmesi yönündeki kararını tekrardan değerlendirmesini istedi. Primakov, bu talebe karşı Mitrofanov’a en fazla 9 gün Rusya’da kalabileceğini bildirdi.

Bu durum karşısında Öcalan, bu defa İtalya Yeniden Kuruluş Komünist Partisi (PRC) Milletvekili Ramon Mantovani’nin devreye girmesiyle 12 Kasım 1998 tarihinde İtalya’nın başkenti Roma’ya geçti. İtalya yolculuğu ile Öcalan’ın Rusya’daki ilk 33 günlük ziyareti son bulmuş oldu. Öcalan’ın Roma’ya varmasıyla tutuklanması bir oldu. Bir süre tutuklu kalan Öcalan, daha sonra mahkemenin tutuklamayı kaldırması ile çok daha sert bir ablukaya alındı. Öcalan, Yunanistan ve Rusya’da olduğu gibi İtalya’dan da siyasi iltica talebinde bulundu. İtalya hükümeti, Öcalan’ın siyasi iltica talebini kabul etmesiyle birlikte olağanüstü siyasi-ekonomik baskı altına alındı. Öcalan’ın İtalya’dan çıkarılması için Bill Clinton bizzat devreye girdi. 21 Kasım 1998’de, ABD Dışişleri Bakanı Madeleine Albright, Öcalan’ın hiçbir ülkeye kabul edilmemesi amacıyla girişimlerde bulundu. Bu kapsamda NATO Genel Sekreteri Javier Solana ile görüştü. ABD Başkanı Clinton ise, 24 Kasım 1998’de telefonla aradığı İtalya Başbakanı Massimo D’Alema’yı, ‘Tarihi bir hatadan kaçının’ diye tehdit ederek, Öcalan’ın İtalya’dan çıkarılmasını istedi.

Baskılarla İtalya hükümeti üzerinde sonuçlar alınmaya başlanırken, Öcalan’a İtalya’dan çıkması için her yönüyle bir psikolojik baskı da uygulanıyordu. İtalya Başbakanı D’Alema, Öcalan’ın ülke dışına çıkışının yasal ve hukuki olmasını istiyordu. Öcalan’dan “Özgür irademle gidiyorum” şeklinde bir mektup bırakmasını isteyip, bu yönlü bir mektup verilmediği sürece İtalya’dan çıkmasının yasal olmayacağı ve suç sayılacağı belirtiliyordu. Buna karşılık Öcalan ise hükümete “Bir teminat verilmesi durumunda ülke sınırları dışına çıkabilirim” şeklinde mesajını bildirdi. Öcalan’ın talebi üzerine İtalya hükümeti, Avrupa’da bir ülke bulma arayışına girdi.

Avrupa ülkeleri bir bir Öcalan’ı kabul etmeyeceğini açık açık duyururken, Öcalan’ın Senegal’e gitmesi önerisi ortaya atıldı. Bu öneri gayri ciddi bulunulduğundan Avusturya ile Finlandiya üzerinde tartışma yürütüldü. Öcalan’ın Finlandiya’ya kabul edilmesi ise Finlandiya Dışişleri yetkilileri tarafından ‘Almanya kabul ederse’ şartına bağlandı. Almanya’nın talebi kabul etmemesi üzerine Finlandiya seçeneği de devreden çıktı. Yine Avusturya da Öcalan’ı ‘kaldıramayacağı’ için talebi kabul etmedi.

İtalya’da 66 gün kalan Öcalan, İtalya Başbakanlığı tarafından tahsis edilen bir uçakla tekrar Rusya’ya gönderildi. Öcalan, Rusya’nın başkentine ikinci defa ayak bastığında takvim yaprakları 16 Ocak 1999’u gösteriyordu. Öcalan’ın İtalya’dan çıkarılması ve Rusya’nın kabul etmesinin arkasında da İtalya’nın, ‘Öcalan’ı geri alın, size IMF’nin bloke ettiği 1998 yılı yardımının ilk bölümü olan 8 milyar dolarlık krediyi açtıralım’ teklifi yatıyordu.

Bu koşullar altında 17 Ocak 1999 tarihinde, Öcalan’ın tutulduğu eve giden Rus güvenlik görevlileri, Rusya Başbakanı Primakov’un ‘Hükümetimiz, sizin burada kalmanıza müsaade etmiyor. Gerekçesiz sizin üç gün içerisinde Rusya’yı terk etmeniz gerekiyor, ama gideceğiniz yeri biz belirleyeceğiz’ mesajını iletti. Bir sonraki gün yani 18 Ocak’ta ise, Rusya’nın Ankara Büyükelçisi Aleksandr Lebedev, Türkiye’ye ‘Öcalan yakalanır yakalanmaz sınır dışı edilecek’ sözünü verdi. Bu çıkışların ardından ABD Dışişleri Bakanı Madeleine Albright’ın Rusya ziyareti gündeme geldi. Albright’ın Moskova’ya yapacağı ziyaret öncesi, 20 Ocak 1999’da Öcalan zorla bindirildiği bir kargo uçağıyla Kırgızistan’ın başkenti Bişkek’e kaçırıldı. Bişkek’teki bir köy evinde 8 gün boyunca tecrit altında tutulan Öcalan’ın dışarıyla tüm ilişkileri kesildi.

28 Ocak ise hazırlanan bir başka uçakla, iki defa hukuksuz bir şekilde yurt dışı edildiği Moskova’ya tekrar getirildi. Burada tanımadığı bir kişi tarafından karşılanan Öcalan, Rus özel birliklerinin kaldığı bir binaya götürüldü.

Öcalan’ın Moskova’ya gelmesinin üzerinden kısa bir süre geçmeden yanına gelen Rus görevliler, kendisini Şam’a göndereceklerini söylediler. Bu süreçte Suriye, Türkiye ile Öcalan konusunda anlaşmış, Öcalan’ın Suriye’ye gitmesi durumunda Türkiye’ye teslim edileceği teminatını vermişti. Bu teklifi kabul etmeyen Öcalan, Yunanistan’da bulunan Yunanlı emekli Amiral Andonis Naksakis’e “can güvenliğinin tehlikede olduğu” mesajını ulaştırdı.

Öcalan, 29 Ocak 1999 tarihinde emekli Amiral Naksakis aracılığıyla Rusya’ya gönderilen özel uçakla Atina’ya ikinci kez ayakbastı. 30 Ocak günü ise Öcalan’ın yerinin bulunması için Yunan devleti tarafından yeni bir plan devreye konuldu. Naksakis, bu günün sabahı Dışişleri Bakanı Teodoros Pangalos ile Öcalan’ın Yunanistan’da kalması için görüşme yaptı. Pangalos, Naksakis aracılığıyla Öcalan’a ‘Ülkemize hoş geldiniz. Sizinle görüşmek istiyoruz. Hukuki anlamda gereken işlemler yapılacaktır. Farklı bir yaklaşım olmayacak. Bu açıdan sizin durumunuzu somut olarak tartışmak istiyoruz. Bizzat kendim bu görüşmeye katılacağım’ mesajını gönderdi. Bu mesaj üzerine Öcalan, önemli olacağını düşünerek, görüşmeyi kabul etti.

Dışişleri Bakanı Pangalos ile görüşeceği umuduyla Naksakis’le beraber görüşme yerine giden Öcalan’ı Pangalos’un yerine istihbaratçılar Stavrakakis ve Kalenteridis karşılamıştı. Stavrakakis, burada Öcalan’a ‘Sana sabah saat dörde kadar süre tanıyoruz. Aksi halde bildiğimizi zorla yaparız’ diyordu. Bu çıkmaz karşısında tekrardan siyasi iltica talebinde bulunan Öcalan’ın talebi bir kez daha işleme konulmadı. Yurtdışı edileceğini öğrenen Öcalan, Hollanda’ya gitme önerisinde bulundu. İstihbarat elemanı Stavrakakis, Öcalan’ın önerisini Shengen Anlaşması gereğince, Yunanistan’dan Hollanda’ya gidilmesi halinde tekrar Yunanistan’a iade edileceğini ileri sürerek reddetti. Burada yapılan planlamaya göre Öcalan, ilk olarak Yunanistan’dan bir uçakla Shengen Anlaşması kapsamında olmayan Beyaz Rusya’nın Minsk kentine, ikinci bir uçakla da Minsk’ten Hollanda-Lahey’e götürülecekti.

Öcalan, 31 Ocak günü Yunanistan hükümeti tarafından temin edilen bir uçakla Beyaz Rusya’nın başkenti Minsk’e doğru yola çıktı. Bu yolculuk öncesi Hollanda’nın Lahey kentine götürecek olan uçağın da Minsk’te hazır olduğu söylendi. Öcalan, Atina’dan çıktığı günün akşamında Minsk Havaalanı’nda indiği sırada Rusya Başbakanı Primakov, Avrupa’daki tüm havaalanlarının Öcalan’a kapatıldığını duyurdu. Bu kararın da yine NATO istihbaratı tarafından İsviçre’de yapılan gizli toplantıda alındığı komplonun diğer süreçleri gibi sonradan aydınlığa kavuştu.

Öcalan’ı Hollanda’ya götürecek olan uçak da Minsk Havaalanı’na gelmemişti. Yunanistan’dan getirildiği Minsk’te sürekli uçaktan indirilmeye çalışılan Öcalan bu dayatmayı kabul etmedi ve uçaktan inmedi. Bunun üzerine Yunanistan uçağı, aynı gece saat 04.00 sularında tekrar Atina’ya döndü. Atina’ya varan Öcalan, yine ABD ve NATO elemanı Stavrakakis tarafından karşılandı. Öcalan aynı gece apar topar Amerikan ve İngiliz askeri üslerinin bulunduğu Korfu Adası’na götürüldü. 1 Şubat sabahı Pangalos, ABD Atina Büyükelçisi Nicholas Burns’u telefonla arayarak, Öcalan’ın Yunanistan’da olduğunu söyledi. Burns ise Pangalos’a ‘Tamam, siz onu Yunanistan’dan çıkarın, gerisine karışmayın’ talimatı verdi.

Korfu’daki istihbarat merkezinde tutulan Öcalan’ın yanına bir kez daha gelen istihbaratçı Kalenteridis, Öcalan’a ‘Başardık. Pangalos’la konuştum, sizden özür diliyor. Kötü davrandığı için üzgün. Çözüm bulduk, sizi bir Afrika ülkesine götüreceğiz. Burada Yunan hükümeti güvencesi altında geçici olarak kalacaksınız, bu süre içinde pasaportunuz hazırlanarak Güney Afrika Cumhuriyeti’ne götürüleceksiniz’ şeklinde iletecekti. Kalenteridis, bu görüşmede Öcalan’a Kenya’dan hiç bahsetmezken, gidilecek yerin Güney Afrika’ya gitmek için bir ara durak olduğunu belirtmişti.

Öcalan, bu kez tecrit altında tutulduğu Korfu Adası’nda kaldığı evden 20.30’da hareket edeceği söylenen Afrika uçağı için yola çıktı. 1 Şubat’ı 2 Şubat’a bağlayan gece, saat 05.30’da Öcalan’ı almak için gizli askeri havaalanına gelen uçağın hiçbir resmi kaydı, kuyruk numarası, bayrağı, nereye ait olduğunu gösteren bir işaret yoktu. İsviçre’den gelen ve NATO Gladiosu veya CIA tarafından ayarlanan gizli uçak, 2 Şubat 1999 tarihinde Kenya’nın başkenti Nairobi’ye indi. Öcalan’ı burada Kenya Büyükelçisi George Kostoulas karşıladı. Kostoulas’un havaalanında ilk defa karşılaştığı Öcalan’a sarf ettiği ‘NATO’da yirmi yıldır sürekli seni araştıran birimin başındayım. Seni gökte ararken yerde buldum’ sözleri de NATO’nun Öcalan’ın tasfiyesi için nasıl organize olduğunu gösterecekti.

Öcalan, Kenya’ya geldikten bir gün sonra, 3 Şubat 1999 günü ise Kenya Dışişleri Bakanlığı Daimi Sekreteri Kathourima ile Yunan Büyükelçisi George Kostoulas arasında gizli bir görüşme yapıldı. Bu görüşmenin yapıldığı sırada diğer önemli görüşme ise Ankara’da gerçekleşiyordu. Ankara’da İsrail İstihbarat Şefi David Ivry başkanlığındaki bir heyet ile Türkiye Dışişleri Bakanlığı, MİT ve Genelkurmay harekât dairesinden yetkililerle bir toplantı gerçekleştirildi. O saatlerde ABD Atina Büyükelçisi Nicholas Burns da Yunanistan’ın Selanik kentinde gazetecilere, ‘Yunanistan’ın PKK Genel Başkanı konusunda gerekeni yaptığı’ şeklinde açıklamada bulunuyordu.

Bütün bu gelişmeler, Öcalan’ın ABD-Simitis-Türkiye işbirliğinde Kenya’ya gönderildiğine kesinlik kazandırıyor. Kenya’nın Öcalan’ın Türkiye’ye teslim edilmesi için seçilmesindeki neden ise, CIA ve İsrail ajanlarının merkezi konumunda olmasıydı.

4 Şubat 1999 tarihinde ise Kenya Dışişleri Bakanlığı’nda, Daimi Sekreter Kathourima ile Büyükelçi Kostoulas arasında bir görüşme daha gerçekleşir. Aynı günün akşam saatlerinde, bir CIA elemanı Türkiye’nin MİT Müsteşarı Şenkal Atasagun’la evinde bir araya gelir. CIA yetkilisi, Öcalan’ın yakalanması için MİT’e ABD Başkanı Clinton’ın emriyle operasyon önerisi sunar. Türkiye, bu öneriyi kabul ederken, dönemin Başbakanı Bülent Ecevit de sonradan “4 Şubat’ta bize Öcalan’ın Afrika’dan alınabileceği haberi geldi. Onun üzerine bu mekanizma harekete geçirildi” yönünde açıklama yapacaktı.

An be an gelişmelerden haberdar edilen Türkiye’de, değişen plan doğrultusunda Öcalan’ı getirecek uçağın hazırlıkları yapıldı. Hazırlıkları tamamlanan uçak, 10 Şubat 1999’da İstanbul’dan Uganda’nın Entebbe Havaalanı’na gitti. TC-CAG tescil işaretli Fransız Dassault imalatı Falcon 900B tipi bu uçağın işveren Cavit Çağlar’a ait olduğu da yine sonradan ortaya çıktı. 9 kişilik operasyon ekibinde, Atilla isimli kaptan pilot, Sadık Sindal ve Yalçın Bal isimli iki mürettebat dışında 5 MİT mensubu ve 1 askeri tabip yer alıyordu. Bu ekip, Uganda’nın başkentinde bulunan Entebbe Lake Victoria Hoteli’ne yerleşip, Kenya’dan gelecek haberi beklemeye başladı. 14 Şubat’ı 15 Şubat’a bağlayan gece, uçağın üzerindeki bayrak ve kuyruk numarası silinerek yerine Malezya bayrağı ve sahte kuyruk numarası yazıldı.

15 Şubat 1999 günü sabah saatlerinde Kenya Dışişleri Protokol Şefi, elçilik binasına gelerek Büyükelçi Kostoulas’ı, Dışişleri Bakanlığı Daimi Sekreteri Kathourima’nın yanına götürür. Burada gerçekleşen toplantının ardından Kostoulas, akşam saatlerinde Savvas Kalenteridis’i de yanına alarak eve geri döner. Kostoulas, Öcalan’a tanınan sürenin 15 Şubat’ta dolduğunu ve elçilik evinden çıkması gerektiğini belirtir. Öcalan’ın istediği bir günlük süreyi ise ‘Geceleyin neler olabileceğini garanti edemem’ şeklinde yanıtlıyordu. Bu görüşmeden bir kaç saat sonra Kenya polislerinin içinde olduğu, Kenya hükümeti plakalı beş araba, üç Land Rover tipi cip Öcalan’ın bulunduğu Yunan elçisi Kostoulas’ın evinin bahçesine park eder. Araçlarla gelen Kenya İstihbarat Şefi Noan Arap Ta, ilk olarak Kostoulas ile gizli bir görüşme gerçekleştirdikten sonra Öcalan’la da görüşür. Öcalan’ın hükümet güvencesi olmadan çıkmayacağını ilettiği Noan Arap Ta, ‘Uçak hazır bir an önce çıkın. Gece yaklaşıyor, geceleyin neler olabileceğini garanti edemem’ şeklinde tehditler savurur.

Öcalan’ın tüm dayatma ve tehditlere rağmen evde kalmakta ısrar etmesi üzerine, devreye büyükelçi Kostoulas ve istihbaratçı Kalenteridis girer. Yunan hükümeti adına garanti sözü verirler; bu diyalogda ikna görevi bir kez daha özellikle Kalenteridis’e verilir. Kalenteridis’in Yunanistan devleti adına güvenceler vermesi Öcalan’ın elçilikten çıkmasında etkili olur. Bu süreçte Öcalan’ın uyuşturucu ilaçlarla uyuşturulmasına başvuruluyor. Hatta Öcalan, bu yöntemin günlerce sürdüğünü dile getirecekti.

Elçi Kostoulas’ın evinin bahçesinde tüm itiraz ve tartışmalara rağmen Kenya polisleri, Öcalan’ı Kostoulas ve Kalenteridis’in gözleri önünde kendi araçlarına zorla bindirip Türk istihbaratına teslim eder. Türkiye’ye kaçırılan Öcalan, getirilişini şu sözlerle anlatmıştı: “Beni cip ile zorla kaçıranlar, Kenya güvenlik ve istihbarat yetkilileriydi. Arabadakilerin hepsi siyahi adamlardı; 4 kişiydiler. İlginçti, havaalanına vardığımızda herhangi bir polis veya kontrol noktası da yoktu. Havaalanına direkt girdik ve doğrudan uçağa götürüldüm. Bu da her şeyin önceden planlandığının bir başka işaretiydi. Siyahi adamlar arabayı, havaalanında bekleyen uçağın kapısına dayadılar. Uçağın etrafındakilerin hepsi silahlıydı. Sivil giyimli, kimilerinin siyah gözlüklü, kimilerinin de yeşil gözlü, sarışın-kumral, iri yarı-uzun boylu olan bu şahısların, ellerinde otomatik tüfeklerle tertibat aldığını fark ettim. İsrailli de olabilirler, ama daha çok Amerikalılara benziyorlardı. Bunların CIA ve MOSSAD elemanları olmaları yüksek bir ihtimaldi. Uçağa binme anına kadarki bölümde, Türkler yoktu. Türkler, uçağın içindeydi. Bu uçağa girer girmez, içindeki Türk Özel Timi, bir şey demeden üzerime çullanıp, beni yere yatırdı. Üzerimdeki her şeyi alıp, bantlarla her tarafımı bağlayıp, gözlerime de aynı kalın bantları yapıştırıp uçağın arkasına bıraktılar. Bilincim artık neredeyse tamamen gitmişti, yürüyecek durumdaydım ama düşünecek durumda değildim. İki saat sonra uyandım. Uçak iki defa indi; biri Mısır, diğeri ya İsrail ya da Kıbrıs’tı. Gemiyle 4 Şubat’ta boşaltılıp, benim için özel olarak inşa edilen tek kişilik ada hapishanesine getirildiğimde ise 16 Şubat sabahıydı. Aynı gün (16 Şubat 1999), Başbakan Bülent Ecevit, Türkiye’ye getirildiğimi kamuoyuna açıklayacaktı.”

Küresel güçlerin organizasyonu ile 15 Şubat 1999 yılında Türkiye’ye teslim edilip, kendisi için özel olarak dizayn edilen İmralı Yüksek Güvenlikli F Tipi Cezaevi’ne konulan PKK Lideri Abdullah Öcalan’ın aradan geçen 21 yılda yoğunlaştığı başlıca konulardan biri kendisini hedef alan bu komploya dair gizleri aydınlatmak oldu. Zira komployu tüm gerçekliği ile açığa çıkarmak genelde Ortadoğu, özelde Kürt sorununa dair politikaların teşhiri anlamına geliyordu.

Merkezinde yer aldığı sürece dair sis perdesini kaleme aldığı savunmalarında dağıtmaya çalışan Öcalan, bu sürecin akıllarda bıraktığı birçok soruya yine yaptığı değerlendirmelerle yanıt oldu. Öcalan’ın uğradığı komploya ilişkin yaptığı tespitlerin ana çerçevesini Ortadoğu’nun zenginliklerine göz diken emperyalist dünya güçlerine uyum sağlamadığı için tasfiyesinin planlanması oluşturdu.

Öcalan, kurgulanan plan ve amacı savunmalarında şöyle dile getirecekti: “Daha Şam’da iken İngiltere ve ABD, elçiler göndererek kendilerinin Ortadoğu politikalarına uyum sağlamamızı, aksi halde tasfiye edileceğimizi söylemişlerdi. Onların işbirliği tekliflerini reddettim. Halklar lehine özgürlükçü ve bağımsızlıkçı çizgiden vazgeçmeyeceğimizi söyledim. Ardından Talabani gelerek bana, ‘Öcalan ne yaptın, başını belaya soktun!’ diyerek kararımı gözden geçirmemi istedi ve bu güçlerle işbirliğine girmeye ikna etmeye çalıştı. Ama bu teklifi de reddettim. ‘Ben ilke adamıyım. Halklar lehine çizgi sahibiyim. Halkların binlerce yıllık özgürlük, eşitlik ütopyasını temsil eden bir özgürlük savaşçısıyım, başkalarının savaşçısı olmam’ dediğim için komployla tasfiyeme karar verdiler. Tasfiyemle birlikte PKK’nin de başsız kalıp dağılacağı hesaplanıyordu.”

Kendisine yönelen komplonun başlangıç adımı olarak Öcalan’ın işaret ettiği tarih 1994 yılı. Bu tarihte dönemin ABD Başkanı olan Bill Clinton’un, 21 yıl aradan sonra kendisi henüz Şam’da iken bu ülkeden çıkarılması amacıyla Suriye’ye gelip Hafız Esad’la görüşmesine dikkat çeken Öcalan, bu görüşmenin amacını “Hafız Esad o görüşmelerde konumumun önemini fark etti. Sürece yaymayı kendisi açısından daha uygun gördü. Geçici bile olsa Suriye’den çıkmam konusunda bir talepte bulunmadı. Beni Türkiye’ye karşı iyi bir dengeleyici unsur olarak sonuna kadar değerlendirmek istiyordu. Ben ise, Suriye’yi stratejik tavır almaya zorladım. Ama gücüm veya durumum bunu başarmaya elvermiyordu. İran’da olsaydım belki de stratejik bir ittifak geliştirilebilirdi. O konuda da ben İran’a güvenemiyordum; geleneksel tavırlarından çekiniyordum. Clinton ve ilişki içinde olduğu Irak Kürt liderleri Suriye’de bulunmamı kendi stratejik amaçları için uygun görmüyorlardı. Çünkü Kürdistan ve Kürtler giderek kontrollerinden çıkıyordu. İsrail de bundan çok rahatsızdı. Kürdistan’daki gelişmelerin seyri ve Kürtlerin kontrolünün ellerinden çıkması onlar için kabul edilemez bir durumdu. Kürdistan’ı kontrolleri altında tutmak, özellikle Irak’la ilgili plan için hayati rol ifade ediyordu. Mutlaka ayrılmam ve bağımsız Kürt kimliği ile özgürlük çizgisine son vermem dayatılıyordu” sözleriyle yorumladı.

Öcalan, komplonun işaret fişeğinin atıldığın bu ziyaret ile Suriye’den çıkışına kadar ki sürecin NATO-Gladio ile bağlantılı olduğunu da ısrarla vurguladı. “Türk ordusundaki ayrışmayı ve Gladio’yu dikkate almadan bu operasyonu doğru yorumlayamayız” diyen Öcalan, 9 Ekim 1998 tarihinde Suriye’den çıkmadan önce bu iki kesim arasında yine bir rekabetin baş gösterdiğini savunmalarında şu sözlerle anlatmıştı: “Kapitalist güçlerin hegomonik savaşı Beyaz Türk faşizmi kılığına bürünerek sürdürülüyordu. M. Kemal’den beri ordu içinde bundan rahatsız olan bir kesim de her zaman vardı. Bunlar yurtsever ve Anadolucuydu. 27 Mayıs 1960 darbesinden 2000’ler sonrası darbe hazırlıklarına kadar bu yurtsever ve barış yanlısı diyebileceğimiz kesimin durumu darbeciler ve komplocularınkinden farklıydı. Darbeciler ve komplocuların arkasında esas olarak NATO Gladio’su durmaktaydı. Ayrıca sivil toplum içinde de her iki tarafın güçlü uzantıları, odakları mevcuttu. Bunlar aralarında daima bir ilişki ve çelişkiyi yaşarlar. Dönemlere göre birbirlerine üstünlük kurarlar. Sınıfsal olarak da millici ve işbirlikçi burjuvaları temsil etmek durumundadırlar.”

Öcalan, bulunduğu Suriye’ye yönelik artan baskılar ve tehditler üzerine bu ülkeden çıkış sürecinde ise önünde iki yol olduğunu ifade edecekti. Bunları “Birincisi dağ, ikincisi Avrupa yoluydu” olarak tarif eden Öcalan, bu yolların olası sonuçlarını da “Dağ yolunu seçmek savaşın şiddetlenmesi, Avrupa yolunu tercih etmek ise diplomatik-politik çözüm şansını aramak demekti” diye tanımlayacaktı.

Öcalan, başlangıçta ağır basan dağ yerine Avrupa seçeneğinin nasıl geliştiğini de “Dağ yolu hazırlıklarının günler öncesinden yapıldığı bilinmektedir. Kuvvetli ihtimal dağa çıkış yönündeydi. Fakat tam o sırada bir Yunanlı heyetin yanımıza gelişi ve Atina temsilcimiz Ayfer Kaya’nın Yunanlı yetkililerle yaptığı yoğun telefon görüşmeleri rotayı Atina’ya çevirmemize yol açtı. Suriyeli yetkililerin sorunu çok acil çıkış yapmamdı. Fakat Avrupa’ya çıkışımdan pek de rahat görünmüyorlardı. Bu konuda alternatif yaratmamaları kendilerinin ciddi kusurudur. Atina’ya çıkış aslında hesapta yoktu. Bir fırsattı ve oradaki dostların ciddiyetine inanarak bu fırsatı değerlendirmekten kaçınmadım. Eğer karşılaştığım tablodaki gibi olduklarını bilseydim, kesinlikle çıkış yapmazdım” sözleriyle dile getirecekti.

Öcalan, ihanet ile karşılaştığı belirttiği Atina’dan Moskova’ya gidişini ise savunmalarında şu sözlerle anlatıyor: “Liberal Demokrat Parti Başkanı Vladimir Jirinovski’nin yardımıyla Moskova’ya inmeyi, o sırada ekonomik kaos yaşayan Rusya’ya giriş yapmayı başardık. Fakat bu sefer karşımıza Rus İç İstihbarat Şefi çıktı. O da ‘Nuh der peygamber demez’ havasındaydı. O koşullarda Rusya’da kalamazdık. Yaklaşık 33 gün sözde gizli kaldım. Yanında kaldıklarım ve benimle ilgilenenler Yahudi kökenli siyasilerdi. Dürüst olduklarına inanıyordum. Beni gerçekten gizlemek istiyorlardı. Ama bu yöntemi doğru bulamazdım. Bu süre içinde hem İsrail Başbakanı Ariel Şaron, hem de ABD Dışişleri Bakanı Madeleine Korbel Albright, Rusya’ya gelmişlerdi. Rusya’da Yevgeniy Primakov Başbakandı. Hepsi de Yahudi kökenliydi. Ayrıca dönemin Türkiye Başbakanı Mesut Yılmaz da devredeydi. Sonunda Mavi Akım Projesi ve on milyar dolarlık IMF kredisi üzerinde anlaşarak Rusya’dan ayrılmamı sağladılar.”

Devreye konulan komplo sürecinde Öcalan’ın, sergilediği tutum ile ısrarla özellikle üzerinde durduğu ülke ise Almanya. Öcalan, geri planda dursa da Almanya’nın bu süreçteki rolünü “Almanya’nın beni almamak için nasıl hareket ettiği biliniyor. İddia ediyorum; Kuzey Atlantik Antlaşması’nın ‘örgüte üye ülkelerin, silahlı bir saldırıya uğrayan herhangi bir üye ülkeye yardım etmelerini’ öngören 5. maddesini, 1985’lerden itibaren PKK’ye yönelik fiilen uygulayan Almanya, komplo sürecinde de hukuki ve insani sorumluluğundan kaçarak bana dağ yolunu göstermişti. Bir başka deyişle; Alman politikasının komplodaki rolü, bizi Avrupa’ya sokmamaktı. Denilebilir ki, Avrupa kapılarını bana Almanya kapattı. Peki, bu kadar işbirliği neden? Çünkü beni tasfiye etmek istediler” sözleriyle açığa kavuşturdu.

Almanya gibi İtalya hükümetinin komplo sürecindeki tavrını irdeleyen Öcalan, temelde Avrupa hukukunun dışında tutulmasına yönelik bu yaklaşımlara dair savunmalarında şu tespitlerde bulundu: “Bütünlüklü ele alındığında Massimo D’Alema, kötü bir demokrasi ve insan hakları sınavı vermişti. Hukuk ve demokrasinin gür sesi olabilseydi, özgürlük tarihine katkısı unutulmaz olurdu. Sonuçta İtalya cesur davranamayarak geri adım atmıştı. İtalya, Almanya ve Fransa başta olmak üzere tüm Avrupa ülkelerinin kapıları, bana fiilen kapatılmıştı. Benimle aynı nedenlere sahip binlerce Kürde siyasi sığınma veren Avrupa’da, ‘istenmeyen adam’ ilan edilmiştim! Çünkü Avrupa’da kalsaydım, bana Avrupa hukukunun uygulanması gerekiyordu, ancak buna imkân vermediler. Böylece Avrupa bu yaklaşımıyla benim yasadışı yollarla Kenya’ya kaçırılmama daha bu aşamada suç ortaklığı yapıyordu.”

Öcalan’ın komplo sürecindeki grift ilişkiler konusunda işaret ettiği örneklerden biri ise, tarih boyunca hep birbirlerine düşman olan ve karşıt kutuplarda yer alan ABD ve Rusya’nın ilk defa tasfiyesi konusunda müttefik haline gelmesi.

Bu yüzden yaşadıklarını Hz. İsa’nın çarmıha gerilmesi sürecine benzeten Öcalan, “Büyük ihtimalle oyunun son perdesi bilinerek hazırlanmış ve oynanıyordu. Süreç, çarmıh veya tabutun hazırlanmasıydı. Moskova’dakiler ilk çivileri sıkı vuruyorlardı. İlk defa suratlarında dostluğa hiç yer vermeyen görüntülerle tanışıyordum. Belli ki karar üst düzeyden ve kesindi” diyecekti.

Irak’ın işgal senaryosunun da kendisinin teslim edilmesiyle sıkı sıkıya bağlantılı olduğunun altını çizen Öcalan, şunları ifade ediyordu: “İşgal aslında bana yönelik operasyonla başlatılmıştır. Aynı husus Afganistan’ın işgali için de geçerlidir. Daha doğrusu, Büyük Ortadoğu Projesi’nin hayata geçirilişinin kilit adımlarından biri ve ilki bana yönelik olan operasyondu. Ecevit’in; ‘Öcalan’ın niçin teslim edildiğini bir türlü anlamadım’ demesi boşuna değildi. Birinci Dünya Savaşı nasıl Avusturya veliahdının bir Sırp milliyetçisi tarafından vurulmasıyla başladıysa, bir nevi Üçüncü Dünya Savaşı da bana yönelik operasyonla başlatılmıştı.”

Öcalan’ın savunmalarındaki çözümlemelerde ısrarla üzerinde durduğu temel nokta komplonun kendi şahsında sadece Kürtlere değil, Türklere de yapıldığıydı. Bu hakikati ise,  “Teslim ediliş biçimi ve bunda rol oynayanların niyeti ‘terör’ün sona erdirilmesi ve çözüm olmayıp, bir yüzyıl daha sürecek şekilde anlaşmazlığın temelini derinleştirmekti. Beni komploya düşürmeleri bu niyetleri için ideal bir fırsat sunmuştu. Bu fırsatı sonuna kadar kullanmak isteyeceklerdi. Aksini düşünmek mümkün değildi. Çünkü isteselerdi bu yöndeki çok olumlu gelişmelere katkı sunabilirlerdi. Oysa işleri sürekli çıkmaza sürüklüyorlar, sorunu çözmek yerine tam bir kördüğüme dönüştürüyorlardı. Tipik bir İsrail-Filistin ikilemi yaratılmak isteniyordu. Nasıl ki İsrail-Filistin ikilemi yüzyıldır Ortadoğu’da Batı hegemonyasına hizmet etmişse, ondan çok daha büyük boyutlu olan Türk-Kürt ikilemi de en azından bir yüzyıl daha hegemonik hesaplarına hizmet edebilirdi. Zaten 19. yüzyılda bölgedeki birçok etnik ve mezhepsel sorunun geliştirilmesinde ve çözümsüz bırakılmasında aynı amaç güdülmüştür. İmralı gerçeği bu yöndeki ham bilgilerimi iyice olgunlaştırdı. Fakat karşımda duran en önemli sorun, bunu Türk yönetici elitine kavratabilmekti. Komplonun benden, Kürtlerden daha çok Türklere yapıldığını kavratabilmek en önemli sorunum haline gelmişti” sözleriyle dile getirdi.

İmralı sürecini bu oyunu bozmak için ideal bir platform olarak değerlendirdiğini ifade eden Öcalan, barış ve demokratik siyasi çözüm seçeneği üzerinde yoğunlaşıp, bunun teorik temellerini güçlendirdi, bunun felsefi ve pratik argümanlarını geliştirdi. Zorlu ve sabır isteyen bu çalışmalarla ancak komplonun kısır döngülerini kırabileceğine ve çözüm alternatiflerini geliştirebileceğine inanan Öcalan, “Bu konuda kendime güvenmekten başka çarem yoktu. Aslında komplo sürecinde rol alanların niyeti farklıydı. Benim şahsımda PKK’nin ve Özgürlük Hareketi’nin bitirilişini sağlamak istiyorlardı. Cezaevi uygulamaları, AİHM ve AB’nin tüm yaklaşımları bu ana amaçla bağlantılıydı. Benden arındırılmış bir Kürt Hareketi hedefleniyordu. İğdiş edilmiş, efendilerinin hizmetinde olan geleneksel işbirlikçiliğin modern bir versiyonu oluşturulmak isteniyordu. Özellikle ABD ve AB’nin uzun vadeli çalışmaları bu doğrultudaydı. Strateji ve taktikler bu plan çerçevesinde geliştiriliyordu. Benim bunlara mukabil geliştirdiğim savunma, ne klasik Ortodoks dogmatik tutuma ne de kendimi kurtarmaya ve koşullarımı iyileştirmeye dayanıyordu. Savunmama yön veren şey ilkeli, halkların tarihsel ve toplumsal gerçekliğine uygun onurlu barış ve demokratik çözüm yolu oldu” diyecekti.